Dystymia: przewlekły smutek

Wszyscy wiemy, jak to jest przechodzić w życiu przez trudny okres. Ogarnia nas głęboki smutek, a negatywne myśli zmuszają do przemyślenia wielu różnych spraw w naszym życiu. Czasami po przejściu przez te trudne chwile możemy się wiele nauczyć, a także znaleźć odpowiednie strategie radzenia sobie ze stresem. Czasem jednak efektem tego może być dystymia.

A teraz… co w sytuacji, jeśli rozwinie się u Ciebie dystymia, czyli po prostu przewlekły smutek? Co się stanie, jeśli ten wewnętrzny dyskomfort, smutek i rozpacz nie zostaną ostatecznie rozwiązane i wciąż będą “ciągnąć” nas w dół każdego dnia?

W tym przypadku mówimy o zaburzeniu o nazwie dystymia. Nieco różni się ono od klasycznej depresji. Zdecydowanie warto o nim wiedzieć trochę więcej.
Zapraszamy do przeczytania dalszej części artykułu, który pozwoli Ci lepiej zrozumieć tę chorobę.

Czym jest dystymia lub inaczej przewlekły smutek?

Choroba ta jest rodzajem lekkiej depresji, w której występują charakterystyczne niuanse dotyczące zaburzenia stanów emocjonalnych. Piąte wydanie klasyfikacji zaburzeń psychicznych „Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders” (DSM-5) wyraźnie określa ją inną, niż typową depresję, nazwą: uporczywe zaburzenia depresyjne.

Na początek wyjaśnimy więc podstawowe cechy tej choroby, jaką jest dystymia:

• Dystymia jest stanem przewlekłego smutku i zniechęcenia. Nie występują w niej żadne okresy pogorszenia lub poprawy stanu pacjenta. Negatywne doznania emocjonalne często mogą trwać dłużej niż dwa lata.
• Warto wiedzieć, że dystymia nie zależy od obecności lub braku jakichkolwiek “czynników zewnętrznych”. Oznacza to, że nie jest konieczne wystąpienie żadnej przyczyny jak strata bliskiej osoby, czy też rozczarowanie z jakiegoś powodu, aby wywołać tego typu chorobę.
• Jej pochodzenie jest w pełni naturalne, prawie zawsze jest to choroba dziedziczna i zazwyczaj dotyczy kobiet.
• Zwykle pojawia się w wieku około 21 lat.
• Dystymia może osiągnąć bardzo zaawansowane stadium, w którym na przykład osoba chora nie jest nawet w stanie o siebie zadbać i potrzebuje codziennej pomocy w podstawowych zadaniach, jak jedzenie ubieranie się. Są więc przypadki, w których dystymia objawia się bardzo wyraźnie.
• Pomimo elementu dziedzicznego choroby, stres ma tendencję do pogłębienia uczucia przygnębienia. Może prowadzić do popadnięcia w jeszcze poważniejszy stan, opisany powyżej.
• Dystymia dodatkowo cechuje się zmiennością nastroju, zmęczeniem, bezsennością, zaburzeniami odżywiania oraz trudnościami z koncentracją.
• Jeśli dystymia nie zostanie odpowiednio wcześnie poddana leczeniu, może doprowadzić ona do poważnej depresji. Jest ona jeszcze poważniejszym zaburzeniem psychicznym, któremu często towarzyszy gniew, wściekłość, a nawet próby samobójcze.
• Jest to bardzo niebezpieczna choroba, która pokazuje nam jak ważne jest odpowiednio wczesne rozpoczęcia leczenia w tego typu przypadkach.

Jak leczy się dystymię?

Należy podkreślić, że dystymia jest chorobą, którą należy kontrolować i leczyć przez całe życie. Czy jednak chorując na nią możemy cieszyć się komfortowym, codziennym życiem? Oczywiście – można je osiągnąć, dbając o włączenie do życia następujących elementów:

• Regularne zażywanie leków przeciwdepresyjnych.
• Poddawanie się zabiegom psychoterapii poznawczej i behawioralnej, niekoniecznie terapii grupowej.
• Regularne monitorowanie stanu zdrowia przez całe życie.
• Obecność dobrego kręgu wsparcia społecznego i prywatnego.

Musimy pamiętać przede wszystkim, że dystymia jest chorobą dziedziczną, a zatem jej przyczyny są całkowicie naturalne. Prawie zawsze powodują ją niewielkie zmiany w neuroprzekaźnikach serotoniny.

Oznacza to, że leczenie farmakologiczne będzie skuteczne, a terapia psychologiczna okaże się bardzo pomocna. Jednak konieczne jest regularne ich stosowanie przez prawie całe życie chorej osoby. Możesz więc prowadzić zupełnie normalne codzienne życie, pracować oraz spełniać swoje marzenia i cele.

Dbałość o siebie

Osoby, u których zdiagnozowano tę chorobę muszą zdać sobie sprawę z własnego schorzenia i wypracować wielką siłę wewnętrzną, która pozwoli im zrozumieć, co się z nimi dzieje.

Jest to choroba wymagająca stałej kontroli. Należy ją leczyć i przede wszystkim odpowiednio łagodzić ewentualne źródła stresu i niepokoju. To właśnie one mogą stać się przyczyną przejścia w najpoważniejsze stadium choroby.

Pamiętaj również, że jeśli ktoś w Twojej rodzinie zachorował na tę chorobę, masz większe prawdopodobieństwo, że u Ciebie dystymia także się rozwinie. Podejmij więc działania zapobiegawcze już teraz, skontaktuj się z lekarzem i dostosuj się do wszystkich jego zaleceń.

Podsumowując, musimy również zwrócić uwagę na to, że ważne jest odróżnienie dystymii od typowej depresji:

• Dystymia pojawia się zwykle około 21 roku życia lub wcześniej i jest to stan permanentnego smutku, dla którego nie ma widocznych powodów lub przyczyn.
• Trwa on od półtora roku do dwóch lat. Jeśli nie zostanie odpowiednio wcześnie poddany leczeniu, może przekształcić się w bardziej poważną chorobę, depresję, której czasami towarzyszą nawet próby samobójcze.

Pamiętaj o tym!